Het besef dat de klok ons helpt om onderscheid te maken tussen een veelheid aan momenten omwille van de efficiency en omwille van de mogelijkheid elkaar op exact hetzelfde moment te kunnen ontmoeten, maar dat de tijd an sich niet bestaat, is groeiende.
Tot nu toe is het enkel een rationeel besef dat de tijd ons een psychische loer draait die met de stoïcijnse wijzers van de klok als kompas is gaan dienen voor bijna elk op zichzelf staand onderdeel van ons leven. De tijd bestaat niet en toch zijn wij onderdanig, onderhevig en onderdeel van de niet-bestaande tijd.
Het eerste dat een mens doet als hij of zij wakker wordt uit een bewusteloze toestand is vragen: Waar ben ik? Er wordt niet als eerste om de tijd gevraagd, dat is een secundaire of tertiaire aangelegenheid zodra het leven en de dood zich in afwisselende beurten dicht tegen je aan schurken.
Het metafysische besef van de geografie bepaalt je menselijke autonomie en brengt je zonder ook maar een vin te verroeren op plaatsen waar je nog nooit bent geweest waarbij je brein zich als gewillige verkenner opwerpt om te pionieren in een niemandsland zonder vijanden.
Sandra Schoppers 