4:127 Hij loopt, hij komt bij de rand. Zwermen roofvogels cirkelen rond een onzichtbaar middelpunt – waarschijnlijk een kadaver. De spieren van zijn dijbenen reageren soepel op de hoogteverschillen van het pad. Een gelige steppe bedekt de heuvels; in westelijke richting reikt het zicht oneindig ver. Hij heeft sinds de vorige dag niet gegeten. Hij is niet bang meer.
Al jarenlang leidde hij een zuiver intellectueel bestaan. De gevoelens die het leven van de mensen uitmaken waren niet zijn onderzoeksobject; hij kende ze slecht. Tegenwoordig kon je je leven inrichten met een volmaakte nauwkeurigheid. Hijzelf wilde alleen liefhebben, dat wil zeggen, hij wilde niets. Niets in het bijzonder.
Het leven, dacht hij, zou iets heel eenvoudigs moeten zijn; iets wat je zou kunnen ervaren als een samenstel van kleine riten, die eindeloos werden herhaald. Riten die misschien een beetje onnozel waren, maar waarop je kon vertrouwen. Een leven zonder inzet, en zonder drama’s. Maar het leven van de mensen was niet op die manier ingericht.
Eén ding was zeker: niemand wist meer hoe hij moest leven. Nou ja, hij overdreef: sommige mensen leken te worden opgezweept, meegesleept door een doel, hun leven werd er als het ware door beladen met betekenis. Meer in het algemeen leek hun leven vrolijk en actief, vol gevarieerde gebeurtenissen.
De tijd waarin hij leefde zou weldra iets voor elkaar krijgen wat nog nooit was vertoond: hij zou de tragische doodsgedachte doen opgaan in het algemenere, veel mattere verouderingsgevoel. Tot het einde toe zou hij willen leven, tot het einde toe zou hij het leven weigeren te verlaten, tot het einde toe zou hij vechten tegen de tegenslagen en de ellende van het concrete leven en het aftakelende lichaam.
Tot op het allerlaatst zou hij om een kleine verlenging vragen, een klein beetje extra bestaan. En vooral zou hij tot op het allerlaatst op zoek zijn naar een ultiem moment van genot, een klein extra verwennerijtje. Hoe nutteloos ook op lange termijn, een goed uitgevoerde fellatie was een reëel genot; en het zou onzinnig zijn dat te ontkennen, bedacht hij nu, terwijl hij door de lingeriebladzijden van zijn catalogus bladerde.
Bron: Elementaire Deeltjes, Michel Houellebecq, 1998
Sandra Schoppers 