Thothverdomme!

Veel vrouwen zijn gevoelig zoals zand gevoelig is voor de golven, zoals bomen gevoelig zijn voor de kwaliteit van de lucht, zoals een wolf van kilometers ver kan horen dat een ander dier haar territorium betreedt. Vrouwen die zo in harmonie met hun omgeving leven, hebben de schitterende gave dat ze beelden, ideeën en gevoelens bliksemsnel kunnen zien, horen, voelen, ontvangen en overbrengen. De meeste vrouwen kunnen de geringste verandering in het humeur van anderen voelen, kunnen aan gezicht en lichaam zien wat hun stemming is – dit heet intuïtie – en weten vaak, door een overvloed van kleine aanwijzingen die haar tezamen informatie verschaffen, wat er in hen omgaat. Om deze wilde gaven te kunnen gebruiken, blijven vrouwen openstaan voor alles. Maar juist door deze openheid zijn hun grenzen kwetsbaar en bestaat het gevaar dat ze geestelijk gewond raken.

Een vrouw die, ironisch genoeg, geestelijk gewond is geraakt door haar ontvankelijkheid en openheid, omdat ze bijvoorbeeld alleen maar lief, zorgzaam, begrijpend en empathisch is geweest voor anderen die een zware emotionele wissel op haar hebben getrokken, kan stil en teruggetrokken en vermoeid worden. Ze neemt de telefoon niet op, beantwoordt appjes niet en geeft geen sjoege in de mailbox. Of ze lijdt aan een willekeurige woede waardoor ze alleen maar kritiek uit of koel is om maar niets te hoeven voelen, of vriendelijke woorden spreekt die bedoeld zijn om te straffen of vernederen. Ze dringt anderen die van haar afhankelijk zijn misschien haar eigen wil op, dreigt een eind te maken aan haar vriendschap of genegenheid, of dwingt anderen om haar de zekerheid te bieden die ze zichzelf (nog) niet geeft vanuit haar aangeleerde hulpeloosheid uit de kindertijd.

Veel vrouwen die hieraan lijden besluiten een schoonmaakcampagne te beginnen en nemen zich voor niet kleingeestig meer te zijn, ‘aardiger’, onbaatzuchtiger te zijn. Dit is een waardig streven en vaak ook een opluchting voor de mensen in haar omgeving, zolang ze zich niet al te zeer vereenzelvigt met een onbaatzuchtig mens. Want een vrouw die elke confrontatie vermijdt, begint zich ook beter te voelen, maar dit is maar tijdelijk. Het leven van een vrouw gaat niet over streven naar nobele heiligheid, ascetische onbaatzuchtigheid of empathische onvoorwaardelijkheid. En al het onrecht dat je wordt aangedaan glimlachend van je af te laten glijden alsof je een madonna met een verstilde traan op je wang en de zoon van Thoth op je schoot bent. Gooi die malle patriarchale mallen van je af en leef alsof het je laatste dag op deze planeet is. Wat zou je doen?

Het is gezond om te briesen van woede zodra je wordt geminacht, bedreigd of met onrecht wordt geconfronteerd. Het is normaal dat je het stoom uit de oren komt als iemand je onheus bejegent, stoïcijns negeert of in een kwaad daglicht stelt. Het is lovenswaardig als je bloedlink wordt zodra anderen je afpoeieren met loze beloften, halve waarheden en hele leugens. Er komt een moment waarop je je wolventanden moet laten zien en je indrukwekkende vermogen om je territorium te verdedigen, om te zeggen: ‘Tot hier en nu verder, zo is het genoeg, en hou je vast, ik heb nog wat te zeggen, reken maar dat hierin verandering gaat komen!’ Vrouwen hebben vaak een uitgeputte, oorlogsmoede strijder in zich die het gewoon niet meer wil horen, er niet meer over wil praten. Diep binnen in de vrouw wacht de leeggevochten soldaat bij een gortdroge, muisstille oase die niets anders dan een vonkje nodig heeft om los te barsten in een rumoer dat alle kussens opschudt en nieuw leven schept.

(Vrij naar) bron: De Ontembare Vrouw, Clarissa Pinkola Estés

Advertentie